Ως ένα υπερκειμενικό σύστημα το κτίριο επιτρέπει στον κάθε επισκέπτη να επιλέξει το δικό του ή το δικό της κέντρο για την κίνηση και την εμπειρία του– και συνεπώς την εστίαση ή την οργανωτική αρχή – της κίνησης και της εμπειρίας του.
Η προσωρινή θέση εστίασης εξαρτάται από τον επισκέπτη, ο οποίος γίνεται πραγματικά ενεργός κάτοικος.
Το γήπεδο χαρακτηρίζεται από μια εν δυνάμει εσωστρέφεια, που σχετίζεται με την παραγωγή μιας δυναμικής αθλητικής ατμόσφαιρας, χωρίς σε καμία περίπτωση όμως να αποκόπτει τους δεσμούς του με τον χώρο που το περιβάλλει.
Στον χώρο δημιουργούνται:
Για την ένταξη αυτών των εγκαταστάσεων έχει προβλεφθεί από την πολιτεία έκταση 178 στρεμμάτων σε ένα ενιαίο ΟΤ 45 – 46 – 50 το οποίο όμως διασπάται από το ρέμα του Προφήτη Δανιήλ και την σχεδιαζόμενη λεωφόρο Προφήτη Δανιήλ.
Το έργο είναι υπό κατασκευή.
Το Νέο Γήπεδο του Παναθηναϊκού στον Βοτανικό είναι ένα δημόσιο – αστικό κτίριο – που χωροθετείται στην καρδιά της Αθήνας. Ο χώρος υποδοχής του, σε τόπο ιστορικό, στην είσοδο της αρχαίας Αθήνας, έχει απώτερη οπτική αναφορά τα τον Λόφο της Ακρόπολης.
Το εγχείρημα του σχεδιασμού Νέου Γηπέδου του Παναθηναϊκού στην περιοχή του Βοτανικού, στο κέντρο της Αθήνας, δεν είναι μόνο μια προβολή στο παρόν της μελλοντικής εικόνας της περιοχής που αναδύεται μέσα από τα σχέδια της μελέτης. Είναι συγχρόνως και μια απόπειρα παραπομπής στο μέλλον του τρόπου που σήμερα σκεφτόμαστε την πόλη, τους ελεύθερους χώρους της, τα κτίρια της, το τοπίο και γενικότερα τη ζωή μας μέσα σ’ αυτήν.
Ο επανασχεδιασμός των κοινόχρηστων χώρων είναι στην ουσία ο επανασχεδιασμός του νοήματος του αστικού τοπίου στο κέντρο της πόλης αλλά και στην ευρύτερη περιοχή.
Η προσέγγιση του κτιρίου από την πλατεία – plazza – γίνεται μέσα από πεζοδρόμους, από υπαίθριες σκάλες στο πρανές και πεζογέφυρες.
Ο χώρος υποδοχής (plazza) λειτουργεί ως κυρίαρχος, ενοποιητικός χώρος· σαν μια καρδιά όπου η διεκπεραίωση και ικανοποίηση απλών αναγκών αναγορεύεται σε σύνθετη συμμετοχική κοινωνική διεργασία.
Είναι ταυτόχρονα πολύ σημαντικό να τονίσουμε πως καθώς οι χρήστες – επισκέπτες προχωρούν μέσα στον ιστό του συγκροτήματος το βιώνουν σαν ένα αποκεντρωμένο και επανακεντροποιημένο σύστημα, εν μέρει επειδή το κτίριο μετατρέπει κάθε χώρο του, με περισσότερους από έναν συνδέσμους, σε ένα εφήμερο κέντρο, ένα χώρο – οδηγό που κάποιος μπορεί να επικαλεστεί για να προσανατολιστεί και να αποφασίσει που θα πάει μετά.
