ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΣΤΗΝ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ

Βασικές Επιλογές Σχεδιασμού
Υπάρχει ουσιαστικά η συγκρότηση του συγκροτήματος πάνω σε ένα βασικό δομικό κανόνα.
Η πιο μικρή λεπτομέρεια και το γενικό συνολικό σχήμα και μέγεθος, βγαίνουν από το ίδιο πνεύμα, μέσα από την ίδια αίσθηση, μέσα από την ίδια διάθεση, για μια καθαρή σύνθεση.
Επιλέγεται μια μινιμαλιστική αίσθηση των επιφανειών που χαρακτηρίζεται από την επιδίωξη του ελάχιστου, το άγγιγμα του ορίου, το “λίγο πριν” από την εξαφάνιση της φόρμας. Αυτό έχει στόχο την εξοικείωση του ανθρώπου – χρήστη με την υλική απουσία περιττών πραγμάτων που “βαραίνουν” τη σκέψη του και την καθημερινότητά του, την αποδέσμευση από κάθε “ανώτερη” – περίπλοκη διαδικασία σκέψης και την επαναφορά σε μια πρωταρχική λειτουργία της αντίληψης, δίχως φλυαρίες και υπερβολές.
Στο πλαίσιο αυτό η κατασκευαστική ποιότητα και η επεξεργασία των υλικών αποκτά θεμελιώδη σημασία γιατί αποδίδει στα μέρη και στο όλο μια πνευματική ένταση. Η λεπτομέρεια είναι μια σύλληψη, τόσο ο χώρος όσο και τα υλικά επιλέγονται με κριτήρια το χρώμα, την υφή, την αίσθηση της διαφάνειας και της αδιαφάνειας, τη θερμότητα και φυσικά την αφή.
Στόχος της μελέτης είναι να “διατηρήσει” αλλά και να “αναδείξει” τις βαθύτερες αξίες των κτισμάτων, του οικιστικού συνόλου, του τόπου, εντάσσοντάς τα ξανά στη σύγχρονη ζωή, εξασφαλίζοντας μ’ αυτό τον τρόπο την ιστορική συνέχεια του περιβάλλοντός, ασπαζόμενοι αυτό που έγραψε ο Α. Κωνσταντινίδης: “Σπουδάζοντας τις δυνάμεις εκείνες που σε άλλα περασμένα χρόνια έχτισαν έργα και μορφές, ξυπνάμε μέσα στον ίδιο τον σύγχρονο εαυτό μας τον πιο αληθινό του κόσμο.”

Το κτιριακό συγκρότημα βρίσκεται στον γραμμικό οικισμό των Φηρών. Τα κτίσματα που τον αποτελούν είναι κατά κύριο λόγο υπόσκαφα και κτιστά (τμήματα τους μπορούν να χαρακτηριστούν και ημίκτιστα). Πρόκειται για πολυώροφα στενομέτωπα λαϊκά σπίτια. Με τη διάταξη αυτή, αντιστηρίζονται με τις μακρινές πλευρές τους, αποκτώντας συνεχεία ως σύνολα & ισχυρή αντίσταση κατά των σεισμικών δονήσεων.

«Αν καθώς είπε ο Λε Κορμπιζιέ, αρχιτεκτονική σημαίνει το σοφό, σωστό και υπέροχο παιχνίδι όγκων συναθροισμένων κάτω από το φως, τότε στους παλιούς οικισμούς της Σαντορίνης, έχεις μιαν αποκάλυψη από τις πιο αυθεντικές της δύναμης της αρχιτεκτονικής δημιουργίας. Πάνω σ’ αυτό το αγέρωχο νησί, με το σημαδεμένο από τη μεγάλη γεωλογική περιπέτεια τοπίο, οι δρόμοι, τα σπίτια, οι αυλές και τ’ άλλα της ανθρώπινης οίκησης στοιχεία, συνθέτουν πρωτόφαντα γλυπτικά συμπλέγματα, στερεομετρικούς σχηματισμούς όπου διημερεύουν εξαίσια ισορροπήματα φωτός και σκιάς, ωσάν από τα πριν λογαριασμένα. Και είναι όσα το μάτι βλέπει και μετράει τόσο αψεγάδιαστα στην πλαστική τους εντέλεια, και τόση των μεταξύ τους σχέσεων η μαγεία, που μπορεί να ξεχαστείς για μια στιγμή και να νομίσεις πως πρόκειται για είδωλα σε χώρο πλασματικό, ή για δημιουργήματα σύγχρονου καλλιτέχνη που δουλεύει στο πλαίσιο μιας αφηρημένης γεωμετρίας…». Σάββας Κονταράτος, αρχιτέκτονας, από το βιβλίο «Σαντορίνη», του Μιχαήλ Δανέζη/1971. Διευθυντής Εκδοσης Εμμ.Α.Λιγνός.