Το έργο αφορά στην επανάχρηση τμήματος βιομηχανικού κελύφους αποθήκης (“πέτρινη αποθήκη”), που χρονολογείται περίπου στο 1950, στην ακτή Βασιλειάδη στον Πειραιά, ως πολυχώρος αθλητικών δραστηριοτήτων, ως μια εγκατάσταση που θα φιλοξενήσει διαφορετικά δρώμενα, αθλητικά και πολιτιστικά, προσκαλώντας ανθρώπους που τους αρέσει να γυμνάζουν νου και σώμα.
Βασικές έννοιες που καθοδήγησαν τον σχεδιασμό: ευελιξία, εφήμερο, ευμετάβλητο, πολυλειτουργικό.